Δύο τηλεοπτικά spot συζητιούνται έντονα το τελευταίο διάστημα… Τόσο διαφορετικά κι εκ διαμέτρου αντίθετα, όπου το μόνο κοινό τους είναι η χρονική περίοδος προβολής τους. Είναι παράξενο πως συνέπεσαν χρονικά αυτά τα δύο διαφημιστικά, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία ή αν προτιμάτε ένα «αντίβαρο» του ενός στο άλλο…

Το ένα σημερινό, εφήμερο, μοδάτο, έντονο, ταυτισμένο με τις αξίες που κατακλύζουν την κοινωνία μας, και με μια πρόγευση του μέλλοντος… Το  άλλο, κλασσικό, ποιοτικό, θυμίζει τις αξίες, την ιστορία και την κουλτούρα μας που μας μεταφέρουν, με μια ανασκόπηση στιγμών, από το χθες στο σήμερα.

Σίγουρα «το μαλλί δεν έχει φύλο», ήταν πάντα unisex και υποκειμενικό, αποτέλεσμα προσωπικού γούστου, στυλ και μόδας. Rock και heavy metal τραγουδιστές, ουδέποτε «κρίθηκαν» για τη σεξουαλικότητά τους βάσει των μαλλιών τους. Οπότε προς τι αυτό το σλόγκαν; Προφανώς επειδή είναι το μόνο συνδετικό – κοινό στοιχείο με το κοινωνικό μήνυμα που έχει να προβάλει ένα σαμπουάν. Ακόμη, ίσως επειδή προσδοκά σε ένα πιστό αγοραστικό κοινό και προσπαθεί να ταυτιστεί μαζί του. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα αδιαμφισβήτητο μήνυμα, όπου οι πιο θερμοί υποστηρικτές του θα μετατραπούν σε τακτικούς πελάτες του; Δημιουργικό κι έξυπνο μάρκετινγκ, όπως αναμένεται από μια πολυεθνική…

Από την άλλη, μια παραδοσιακή εταιρεία αφηγείται τη δική της εκδοχή όπως αυτή συνδέεται με την ελληνική ιστορία, δείχνοντας παράλληλα στιγμές της κοινωνίας, από το χθες στο σήμερα. Σε μια κοινωνία όπου η ιστορία της ξεθωριάζει μπροστά στα φώτα και στα ζωηρά χρώματα του αύριο, η εταιρεία με τα μπισκότα έρχεται να μας θυμίσει ακόμα, τι θα πει οικογένεια, θαλπωρή, στοργή. Πως συνδεόμαστε με το παρελθόν μας και πως είναι συνυφασμένη και η εταιρεία μπισκότων, μαζί μας. Φυσικά και διεκδικεί πωλήσεις μέσα από αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι ήδη στα σπίτια μας εδώ και 100 χρόνια, και ο τρόπος που το θυμίζει είναι αντάξιος της κοινής μας διαδρομής στις δεκαετίες… (Εντυπωσιακή, προσεγμένη παραγωγή)

Η διαφήμιση είναι δημιουργία, τέχνη, ένα “ταξίδι” αισθήσεων και συναισθημάτων. Και οι δύο προβάλλουν πολύ επιτυχημένα από ένα δυνατό μήνυμα, δείχνοντας έτσι την κοινωνική τους ευαισθησία.

Αν έπρεπε να επιλέξουμε μια από τις δύο ως την καλύτερη, θα ήταν σα να συγκρίνουμε τη τραπ με την κλασσική μουσική. Διαφορετική κλάση, είδος και κατηγορία. Και παρότι μπορεί να μην είμαστε φαν της κλασσικής, δεν συνεπάγεται ότι θα προτιμούσαμε τη τραπ.  Σίγουρα όμως πριν προχωρήσουμε μπροστά και κάνουμε βήματα προόδου, θα πρέπει να κοιτάμε πίσω με σεβασμό για να ισορροπούμε σήμερα σωστά, ανάμεσα στο χθες και στο αύριο…